پارادوکس در شعر معاصر فارسی (برپایه ی اشعار شاعران برجسته ی معاصر)

پارادوکس یا هم سازی ناسازها، یکی از اصطلاحات علم منطق است که به حوزه ی ادبیات نیز راه یافته است و اکنون از مهم ترین شگردهای ادبی به شمار می رود. پارادوکس وسیله ی مناسبی برای بیان عقاید پیچیده ی روانی شاعر به موجزترین و زیباترین شکل ممکن است. این پژوهش با استفاده از روش کتابخانه ای-توصیفی، ابتدا به ارائه ی تعریف ، پیشینه و جایگاه پارادوکس پرداخته و سپس با بررسی شعر پنج تن از شاعران برجسته ی معاصر یعنی نیما یوشیج، احمد شاملو، فروغ فرخزاد، مهدی اخوان ثالث و سهراب سپهری، به تفکیک چهره های مختلف و نمودهای گوناگون این شگرد در شعر شاعران می پردازد. در این پژوهش، تقسیمات جدیدی از مبحث پارادوکس ارائه شده که شامل: متناقض نما، حس آمیزی، بعدآمیزی، خلاف آمد، شطح و تجرید است و هر کدام از این زیرمجموعه ها از نظر ساخت زبانی، ادبی و محتوایی مورد کاوش قرار گرفته است.